یه تصویر بامزه‌ای هست توی بیت چهارم این غزل معروف. درباره‌ی یه آدم "طرار" که یک آدم ساده‌دل رو فریب می‌ده و ازش می‌خواد پشت در خونه‌ای منتظر برگشتن‌ش بمونه. اما خونه "دو در دارد" و طرار از در دوم خونه می‌ره بیرون و هرگز هم برنمی‌گرده. شاعر از ما می‌خواد که به این شکل اسگل نشویم.
داشتم فکر می‌کردم که آیا مردِ طرارْ مردِ ساده‌دل رو، به معنای واقعی عبارت، "دو در" نکرده؟ و آیا ریشه‌ی این عبارت عجیب از همین‌جا نمیاد؟
داشتم فکر می‌کردم که آیا مردِ طرارْ مردِ ساده‌دل رو، به معنای واقعی عبارت، "دو در" نکرده؟ و آیا ریشه‌ی این عبارت عجیب از همین‌جا نمیاد؟
No comments:
Post a Comment